जाणा हांव येतलो तूं - प्रणिता प्रताप रेडकर

कितले दीस जाले हांव ताची वाट जपून रावतालें, हरशीं ह्या तीन वर्सांक तो सदांच म्हाका व्हिडियो-कॉल करतालो. मात मनीस दोळ्यां फुडल्यान आसप वेगळें आनी फोनार मेळप वेगळें आसता. हें फकत लॉन्ग डिसटन्स रिलेशनशिपांत आसतात तांकांच कळटा. आमची सगल्यांत पयली भेट बोडगिनी जात्रेक जाल्ली. राशी आनी राहुलान जात्रेक वांगडा वचपाचो प्लॅन केल्लो.

 राशी म्हजी मावस भयण. ल्हानपणा सावन चंचल मनाचें. दोळे धांपता म्हणसर चेड्यां वांगडा फ्रॅंडशीप करतालें आनी नवो कोण दिसलो जाल्यार पोरण्या वांगडा ब्रेक-अप स्टेटस पोस्ट करतालें. राहुल ताका असोच फेसबुकार मेळिल्लो. तो ताका पयलेच फावट जात्रेक मेळपाक येवपाचो आसलो आनी म्हाका सारकी याद जाता, हांव ना म्हणटा आसतना लेगीत तें म्हाका आपल्या वांगडा घेवन गेल्लें. 

राहुलान सांगिल्ल्या वेळार आमी जायंट-व्हिला सरीं पावलीं. राहुलान आमकां हात दाखोवन आपल्या सरीं आफयलें. राहुला वांगडा एकलो चेडो आशिल्लो. ताचे परस मातसो उंच, सावळ्या रंगाचो. ताका पळयले उपरांत हांव ताका नियाळपाकूच उरलें. इतल्यांत राहुलान ताची वळख करून दिली. ताचे नांव "कृष्णा" हें आयकना फुडे  पयलेंच खेपेक म्हाका दिसलें म्हजें नांव 'वैभवी' नासून 'राधा' आशिल्लें जाल्यार बरें जावपाचें. तशें म्हाका म्हजें नांव खूब आवडटालें मात नकळत म्हाका कृष्ण रंगांत रंगूं कशें दिसलें. 

हांव कृष्णाक ल्हेंवटें कशें पळयतालें आनी तो म्हाका सोडून सगल्यांचेर नदर भोंवडायतालो.  हांव मोगान रंगतालें, कृष्ण रंगांत भिजपाची वाट पळयतालें. इतल्यांत राहुलान आमच्या हातांत जायंट-व्हिलाची तिकेट दिली. तो केन्ना गेलो आनी केन्ना आयलो म्हाका कांयच कळ्ळें ना. जायंट व्हिलाकडेन कमी लोक आशिल्लो आनी तो बाबुलो एका झोपाळ्यांत दोगांकूच घेतालो. राशी राहुला वांगडा एका झोपाळ्यार बसलें. खरें म्हणल्यार म्हाका ताचो खूब राग आयिल्लो मात कृष्णा वांगडा कांय  वेळ उलोवपाक मेळटलें म्हूण हांव खोशी आसलें. 

आमी दोगांय एकाच झोपाळ्यार बशिल्लीं. तशें हांव पयलीं जायंट व्हिलार बशिल्लें. मात वांगडा कृष्णा  आशिल्लो म्हणून म्हज्या मनाक वेगळीच उमळशीक लागिल्ली. तशें ल्हानपणा सावन हांव चेड्यां वांगडा भियेनासतना उलयतालें, खेळटालें. हे फावट मात म्हाका तें जमलें ना. हांव, तो आनी मोनी रात. जात्रा सजोवपाक मळबांतलीं नखेत्रां धर्तरेर आयल्यांत अशें होलमतालें. कांय वेळान बाबुल्यान पिल्लूक मारीत जायंट व्हील घुंवडायलें आनी थोड्याच वेळान हांवें म्हजे दोळे धांपले आनी नेट्टान झोपाळ्याक धरलो. फुडें आनी कितें? कृष्णा म्हाका पळोवन व्हडल्यान हांसलो. हांसत म्हजे हात आपल्या हातांत घेतले. खरें म्हणल्यार तेन्ना भंय नासलोच, तेन्ना कितें तरीं वेगळेंच आसलें. “वैभवी” ताणें हळूच म्हणलें. हांवें सकयल  पळय नासतना ल्हव दोळे उगडले. 

“हाचे फुडें जेन्ना जेन्ना तुका गरज आसतली तेन्ना तेन्ना  हांव तुजे खातीर सदांच आसतलो. आमची वळख आयजूच जाल्या मात हांव सासणा खातीर तुजो उरलो...” कितलो मधूर ताचो आवाज, त्या आवाजान म्हजे भितर कसलें बीं रोयलें देव बोडगेश्वरूच जाणा पूण ताचे उपरांत हांवें ताचे वांगडा संवसार भोंवडी केल्ले वरीं दिसलें. ताणें आपल्या हातांत म्हजे हात धरिल्ले आनी म्हज्या दोळ्यांक दोळो लावन एकसारको म्हाका पळयतालो. जायंट व्हिलाचे निमाणे फेरयेक ताणें परत उलोवपाक सुरवात केली. 

"तूं कितें करतां? शिकतां कांय काम करतां?"

हांवें वेळ वगडायनासतना फट्ट करून जाप दिली, "कॉलेजींत शिकतां, पयलें वर्स. तूं कितें करतां? "

"सेंट जोसफ कॉलेजींत शिकतां, हें निमाणें वर्स. उपरांत कुवेट वचून कितें काम करपाचें थारायलां."

हांवें हे फावट तिडकीन म्हणलें "शिकपाक भारत सरकार आनी सेवा मात परदेसाची!"

ताणें म्हजी फकाणां मारीत जाप दिली. "आतां करचें तरीं कितें? बरे नोकरे आनी बोल्सभर दुडवा बगर तुमच्या असल्या सुंदर चेडवांचे बापूय आमच्या असल्यांक आपलो जांवय करूंक पळयनात..." हांव थंयच लजेन मेलें, तोंडांतल्यान एक उतर फुटलें ना. ताच्या उलोवपांत इतलें म्होंव आशिल्लें, म्हजो म्हज्या मनाचेर ताबोच उरलोना. ताणें फकाणां केल्लीं हाचें भान म्हाका आशिल्लें मात हांव ताचे नदरेंत सुंदर दिसतालें हें आयकून म्हजें काळीज धादोशी जाल्लें.  तेन्नाच म्हज्या ह्या सुंदर अणभवाक चिरीत बाबुल्याचो आवाज कानार पडलो, 

"चलो जल्दी उतरो, दुसरे लोगों को भी बैठना है।"

हांव आनी कृष्णा झोपाळ्या वयल्यान देवलीं आनी आमचे फाटोफाट राशी आनी राहुलूय आयलो. उपरांत आमी  गोबी मंचुरियन खाल्ली आनी कांय वेळ जात्रेंत भोंवलीं. पुराय वेळ कृष्णा म्हजी फकाणां मारतालो आनी हांव ताका परती जाप दिवचे सोडून मुरगाट्टालें. इतल्यांत राशीक मावशेचो फोन आयलो आनी आमी घरा वचपाक भायर सरलीं. म्हजे खातीर तो दीस खूब सुंदर आशिल्लो. कृष्णा वांगडा सारयल्लो दर एक खीण सुंदर आशिल्लो. हांव परत कृष्णाक खंय आनी कशें मेळटलें हाचो म्हाका कांयच पत्तो नाशिल्लो मनांत मात ताका मेळटलेंच हें नक्की आसलें. राशीन गाडी काडली आनी हांव ताचे फाटल्यान ओग्गी बसलें. तेन्नाच म्हज्या कानार आवाज पडलो, 

"वैभवी..."

 त्या दिसा पासून आयज मेरेन हांवें ते पयले भेटेच्या यादीक जपून दवरलां. आयज आमकां मेळून पांच वर्सां पुराय जालीं. फेसबूक, हायक, वॉट्स-एप हांच्या आशिर्वादान आमच्या मोगांत फुलार आयलो. दुबय वयचे पयलींच तांणें पप्पाक म्हजे खातीर उतर घातलें. खरें म्हणल्यार हांव खूब भियल्लें. मात ताच्या मोगान म्हाका आगळीच स्फूर्त दिल्ली आनी ताकाच लागून हांव पप्पाक ताच्या बद्दल सांगूंक पावलें. आमच्या कुटुंबांनी ह्या नात्याक मान्यताय दिली आनी आमच्या ह्या नात्याक नांव मेळ्ळें. कितें न्ही नशीब. आमी मेळ्ळीं, आमकां मोग जालो, घरच्यांची मान्यताय लेगीत मेळ्ळी. फकत दुख्ख आशिल्लें तें ह्या लॉन्ग-डिस्टन्स नात्याचें. केन्ना तो गोंयां येतलो आनी हांव ताका म्हज्या गोपांत घेता अशें म्हाका जाल्लें. 

फाटल्यान वळून पळयल्यार कृष्णा. हांव बेगीबेगीन गाडये वयल्यान देवलें आनी ताचे म्हऱ्यांत उबें रावलें "कितें जालें रे कृष्णा?"

"वैभवी, हें घे तुजे खातीर. नाका म्हणू नाका."

अशें म्हणीत ताणें म्हज्या हातांत एक सोबीत काकण दवरलें. हें काकण म्हाका भोवच मानवल्लें मात मोल चड आशिल्ल्यान हांवें तें घेवंक नाशिल्लें.

"कृष्णा, हें कित्याक घेतले तुवें?"

ताणें हांसत जाप दिली, 

"म्हजे कडल्यान म्हजे नवे इश्टीणीक एक भेट..." 

हें आयकना फुडें म्हाका त्याच खिणाक ताका वेंगेन घेव कशें दिसलें. ह्या नात्याक मोगाचें नांव दिवचें. मात त्या वेळार अशें करपाक म्हाका जमलें ना. 

ताणें सगळ्यां खातीर सरप्रायज प्लॅन केल्लो. मात ताचीं हीं फटींगपणां म्हजे कडेन चलपाचीं नात हें ताका खबर आशिल्लें. देखुनूच ताणें आपूण येवपाची खबर पयलींच म्हाका सांगिल्ली. चारांक ताची फ्लायट आशिल्ली. मम्मा-पप्पाक कळचें न्हय म्हूण हांवें तांकां एके इश्टिणीगेर रावपाक वयता म्हूण सांगिल्लें. खरें म्हणल्यार हांव कृष्णाक सरप्रायज दिवंक सोदतालें. हांवें पप्पाची गाडी घेतली आनी कृष्णाखातीर बूक केल्ल्या फ्लॅटार गेलें. पुराय कूड हांवें म्हाका जाय तशी सजयली. ताका येवकार दिवपाक ताची आवडटी फुलां तशेंच परमळीत मेणवाती हाडिल्ल्याे. ह्या दोन वर्सांक ताणें चुकयल्ल्या खिणांची याद म्हूण हांवें बरयल्या दर एका पत्रा सयत कांय फोटो एके वणटीर सजयल्लें. करतां करतां म्हाका थंयच न्हीद लागली.

सुमार 3 वरांचेर म्हाका जाग आयली आनी वेळ काडिनासतना हांव हॉटेलांतल्यान भायर सरलें. रात जाल्ल्यान सगले वटेन थंड वातावरण जाल्लें. एक मूस लेगीत वाटेर दिसनासलो. हांव त्या वातावरणात रमून गेलें आनी इतल्यांत म्हजी गाडी झटके मारीत बंद पडली. हांवें गाडी चालू करपाचो यत्न केलो मात ती सुरू जायनाशिल्ली. गडबडींत फोनूय हांव रुमार विसरून आयिल्लें. बऱ्याच वेळांत ते वाटेेन एक ट्रक आयलो. हांवें ताचे कडेन हॅल्प मागली. तो ड्रायव्हर ट्रकांतल्यान देवलो मात ट्रकांतल्यान चोरून चार दोळे म्हाका पळयताले. 

त्या ड्रायव्हराक सोऱ्याचो वास पडिल्लो. ताणें लवणत लवणत गाडी तपासली. आपल्या ट्रकांतले सामान वापरून रोकडीच गाडी सारकी केली. हांवें ताच्या हातांत पांचश्याची नोट दवरली. 

"इस्से हमारा क्या होगा मॅडम।" अशें म्हणीत एकलो ट्रकांतल्यान देंवलो.

"उसपर ध्यान मत दो मॅडम आप जाओ।" ट्रक ड्रायव्हरान म्हणलें.

हांव मात खूब भियल्लें आनी ड्रायव्हींग सीटा कडेन धांवलें. तेन्नाच ताणें म्हज्या हाताक धरून म्हाका आपल्या कुशींत ओडलें. "क्या मॅडम, थोडी ड्रायव्हींग हमें भी करने दो।"

हांवें ताच्या पांयार नेटान पांय आपटीलो, नाकार मूठ मारली आनी परत गाड्ये वटेन धांवलें. इतल्यांत कोणें तरी म्हज्या केश्टांक धरलें आनी ओडीत म्हाका रानांत व्हेलें. म्हज्या हड्याचेर तांचें हात म्हका कशेच सोंसना जाले. हांवें धांवपाचो जायतो यत्न केलो मात म्हज्यान तें जालें ना. हांवें तांच्या पांयार पडून भीक मागली मात म्हाका सुटका मेळ्ळी ना. तें दुख्ख म्हजे सहन शक्ते भायर जाल्लें. ती रात काळे नागिणीवरीं आशिल्ली.परत-परत त्या दोगांनीय म्हजो भोग घेतलो. ड्रायव्हर तांचे कडेन म्हाका सोडपाची विनवणी करतालो मात तांका आडय नाशिल्लो. निमाणेकडेन ताणेंय म्हज्या आंगार उडी घाली. हांव तळमळ्ळें, रडलें, आड्डलें मात कोणेंच म्हजो उलो आयकलो ना. 

तेन्नाच पलतडच्या रस्त्या वयल्यान एके गाडयेचो आवाज म्हज्या कानार पडलो आनी हांव म्हज्यांत आशिल्ली पुराय शक्त वापरून आड्डलें. ती गाडी थांबली. तें दादले सादूर जाले आनी धांवक लागले. एकलो मातसो मुखार वचून परतलो, ताच्या हातांत लोखणाचो रॉड आशिल्लो. हांव कितें उलोवचे पयलींच म्हज्या दोळ्यां मुखार काळोख पातळ्ळो... अकस्मात म्हज्या दुख्खांचे निवारण जालें. हांव एका सुंदर वाठारांत पावलें. पळयता थंय धुकें, धवीं फुल्ल कुपां, फुलांनी भरिल्लो वाठार आनी तांचे मजगतीं हांव. 

 कूं..कूं.. कूं.. कूं.. आवाज म्हज्या कानांत रिगलो. म्हाका घुस्मटमार जातालो. हांवें दोळे उगडले. सगळ्याक धुंवर. म्हाका कांयच सारकें दिसनासले. हांवें उटपाचो यत्न केलो मात म्हज्या आंगांत कसलीच शक्त नासली. म्हाका आड्डूंक जाय आसलें. मात म्हजी जीब जड जाल्ली. दार उगडून कोण तरी म्हज्या म्हऱ्यांत आयलो. आवाजा वयल्यान कळ्ळें, मम्मा पप्पा. ती म्हज्या पोल्यांचो उमो घेत तोंडांतल्यान “सिस्टर-सिस्टर” म्हणत रावली. म्हाका सगळें स्पश्ट दिसनासलें मात आयकूंक येतालें. सिस्टरीन म्हाका तपासलें आनी फोनार उलोवंक लागली. "तें शुद्धीर आयलें, डॉक्टर."

म्हजे जिणेचे पांच म्हयने हांव हातरुणार आशिल्लें. बेशुद्ध. शुद्धीर आयलें तें लेगीत शक्तहीन. कांय वेळांत डॉक्टरा सयत बायल पुलीस आयली. मात त्या काळखी रातीचें चित्रण करूंक म्हज्यांत जमलें ना. यादींत आशिल्लें तें फकत, म्हाका जाल्लें तें दुख्ख, ती पिडा, तीं अनवळखी रुपां आनी … कृष्णा…  कृष्णा म्हाका खंयच दिसलोना. तीं दोगांय गेले उपरांत हांवें पप्पाक विचारलें "पप्पा कृष्णा? खंय गेला तो? केन्ना येतलो तो?"

पप्पा कांय वेळ ओगीच आसलो. "तो आतां येवचोना बाय. केन्नाच ना..."

हें आयकून म्हाका कल्ल जालें. पप्पान म्हाका कितें सांगलें तेंच  हांव चितपाक उरलें. कूस परतून हांवें दारा वटेन पळयलें आनी म्हज्या मनान म्हाकाच सांगलें, “जाणा हांव, येतलो तूं...”

-प्रणिता प्रताप रेडकर,

हडफडे, बार्देस-गोंय.