मासीक पाळयेचें मौन सोडटना: जागृताय, यादी आनी अणभव - लेखक - आकृती नायक

लेखक - आकृती नायक 

    तें रगताचे दीस दर एके बायलेचे जिणेंतलें एक म्हत्वाचें तशेंच तिचे सोंशीकतायेची प्रबळ तांक दाखोवपी अशे ते दीस म्हणल्यार तिचो मासीक धर्म. हें चक्र दर एका म्हयन्यांत चालूच उरता देखून हाका मासीक पाळी अशें लेगीत म्हणटात. कांय बायलां भितर ही पाळी पांच दिसांक येता तर कांय बायलां भितर ही पाळी सात दिसां खातीर येता. मरण यातना भोगिल्ले वरी तें पोटांत वळप. कमरेचो मणी तुटून वता अशे ते फाटीचे त्रास. अश्यो आकांताच्यो कळो सोंशीत एक चली तशेंच एक बायल हे दीस कशे भशेन काडटा.

    हे मासीक पाळयेक धरून एक आख्यायिका फामाद आसा. दर म्हयन्यांत शंकराच्या खाक्यांतल्यान पयलीं रगत व्हांवतालें. तें पळोवन पार्वतीन शंकरा कडेन वर मागलो, ही जी रक्तधार तुमच्या आंगार जाता, ह्या रक्तधारेक लागून तुमी जी कळ सोंसतात ती आपल्या पदरांत घालात. तेन्ना सावन त्या वरा प्रमाण ती रक्तधार बायलां भितर मासीक पाळयेच्या रुपांत तिच्या गुप्तांगांतल्यान व्हांवता. दुसरे एके लोककाणये प्रमाण अशें लेगीत आयकूंक येता, जेन्ना देवान सृश्टीची निर्मणी केल्ली तेन्नाच ताणें बायलांक हो आशिर्वाद दिलो. त्या वरा प्रमाण एके चलयेक वा बायलेक कांय दिसां खातीर ही मासीक पाळी येतली आनी तशें करून तांकां दगदगीच्या कामांतल्यान मातसो सुसेग मेळटलो.

    एक चली जेन्ना पयले फावट मासीक पाळयेच्या चक्रव्युव्हांत वता तें मागीर वयाच्या 45 ते 50 वर्सांचे पिरायेचेरच भायर येता. सामान्यपणान एके चलयेक वयाच्या 13व्या ना जाल्यार 14व्या वर्सांचेर मासीक पाळी जावपाक सुरू जाता. ताका पयले फावट मासीक पाळी जावप म्हणल्यार, एक खोशयेची गजाल आसता. कारण हीच ती गजाल आसता जी एके चलयेक फुडारांतली अस्तुरी जावपा खातीर सशक्त करता. पयले फावट मासीक पाळी येवप म्हणल्यार एके चलयेक खूब म्हत्वाचें आसता. हांगा सावनच तिचे कुडीची पुराय तरेन वाडपाची वाटचाल सुरू जाता. हेच प्रक्रियेक वयार येवप अशें लेगीत म्हणटात. कांय प्रांतांत तशेंच धर्मांत पयले फावट मासीक पाळी जातले चलयेक लागून उत्सव मनयतात.

    हें जालें पयले फावटीचें. पूण मागीर कितें? ज्या वेळार तिका आमची गरज आसता तेन्नाच आमी तिका धांवडावन घालतात. तिचेर बहिश्कार घालतात. रांदचेकुडींत वचप ना, देवार्‍यांत वचप ना, खावपाच्यो वस्तू तशेंच कपड्यांक हात लावप ना. कोणाच्या म्हर्‍यांत वचप ना अशीं साबार पथ्यां सांबाळचीं पडटात. इतलेंच न्ही तर तिका वेगळे कुडींत दवरतात. तांची सावळी लेगीत अपवित्र मानतात. घरा भायर लेगीत कांय पथ्यां धरचीं पडटात. जशें देवळांत वचप ना, आपले कपडे सांबाळप, त्या कपड्यांचेर कसलींच तांबडीं खतां पडपाक जायना हाचेर परत-परत लक्ष दवरप. सांबाळून खेळप, चलप, सांबाळून धांवप अशा साबार गजालीं कडेन लक्ष दिवचें पडटा. आपली लज जावपाक जायना ह्या विचारांत तें जगता. तुटिल्ल्या पतंगा वरी तांचें लक्ष झडपता. लोकलजेचो भंय मनांत बाळगून आपले आपूण भिरांकूळ करून घेवपी ताचें अस्थीर मन आनिकूय कासावीस जाता जेन्ना अचकीत तें आपलीं खतां पडिल्ले कपडे पळयता. ताका आदार करपाचें सोडून सगले ताची धजा उडयता.

    हे मासीक पाळयेच्या वेळार एके बायलेक तशेंच एके चलयेक खूब त्रास सोंसचे पडटात. तिची मासीक पाळी लागीं पावता तेन्ना आनी जेन्ना ती पाळी जाता. तोंडार मुमरां येवप, फाटींत चडून येवप, बसपाक, ओणव घालपाक त्रास जाता. हें जालें शारिरीक. पूण हाचे वांगडा सगळ्यांचेर विनाकारण चिडचिडप, तोंडाची रूच वचप, वोगी न्हिदपाची लहर येवप. कांयच काम करपाक मन लागना. जीव सामकोच सुस्ती मारिल्ले वरी जड जाता. धांवपाक, खेळपाक, चलपाक बेजार आयिल्ले भशेन जाता. कोणाचे आयकून लेगीत घेवपाक बेजार येता. अशा साबार लक्षणां कडेन झूज दीत हे दीस काडचे पडटात.

    भायर जावप वा भश्टें जावप वा मासीक पाळी येवप हो एके चलये खातीर श्राप तशेंच तें एक वरदान लेगीत आसा. म्हज्या मतान एके चलयेक कुशीक दवरप हें तांचे भलायके खातीर बरें आसा. रगत गेल्ले कारणान ती अशक्त जाता म्हूण ताका मातसो विसव मेळप गरजेचें आसता. पूण हेच मासीक पाळयेक लागून ताका जी अस्पृश्य वागणूक दिता, तें मात सामकें चुकीचें. तेन्नाच तें वरदान श्राप जाता. ह्या वेळार तांकां अशे मनीस जाय आसता जे तांचें दुख्ख तशेंच त्रास समजून घेवपाक शकतात. तांचेर फकांडां मारिनासतना तांकां धीर दिता. एके चलये परस एक लग्न जाल्ली बायल हे त्रास चड भोगता, कारण तांची माय हीं पथ्यां चड पाळूंक लायता. ती जेन्ना तांकां कितेंय खावपाक करून दिता तेन्नाच तांणी खावप ना जाल्यार उपाशी मरप.

    चली वयार येवपाचें आसा अशें दिसता तेन्नाच ताका हे गजालींचें गिन्यान दिवप. मासीक पाळी म्हणल्यार कितें आनी तांचे नेम तांकां पयलींच सांगल्यार तिका जेन्ना पाळी येता तेन्ना तिका चड भंय दिसचो ना. तशेंच चल्याक लेगीत जर आमी बरी देख दिवन, तांकां लेगीत एके चलये वांगडा कशें वागप वा तांच्या त्या त्रासांची जाणीव करून दिवपी शिकवण दिली जाल्यार ते लेगीत एके चलयेच्या त्या दिसांची आडखळ आनी आडमेळीं बरे भशेन समजून घेवन तांकां आदार करपाचो यत्न करतले. असले तरेचें शिक्षण तांकां शाळेंत तशेंच घरांत आवय-बापायन दिल्यार ताचो उपेग तांकां तांचो फुडार घडोवपा खातीर जातलो.

    हे मासीक पाळयेच्या दिसांनी चलयांचें तशेंच बायलांचें आंग रगत वचून अशक्त जाल्लें आसता तेन्ना तांकां जीवनसत्वांनी परिपक्व आशिल्लें पुश्टीक अन्न खावपाक दिवप खूब म्हत्वाचें. तांचे मानसीक, शारिरीक तशेंच बाकी हेर गजालींची दखल घेवन तांचे स्थितीची जाणीव करून तांकां दडपणांतल्यान भायर काडप हीच खरी व्हड गजाल आसता. इतलेंच न्हय तर ताचे वांगडा नितळसाण आपणावप, कसलेंच दुयेंस जावचें ना आनी भलायकी बरी उरतली हाची जतनाय घेवप. आदल्या काळार बायलां कपडे वापरातलीं, आतां सॅनिटरी पॅडां आसात, टॅम्पोन्स वा मेन्स्ट्रल कप्स वापरप जाता. हे करतना पर्यावरणाची तशेंच स्वताचे भलायकेची जतनाय घेवपाक जाय.

    निमाणें म्हाका इतलेंच सांगन दिसता, आमी तांकां जाता तितलो आदार केल्यार तांचे वांगडा आमकांय बरें. जें रगत पुर्विल्ल्या काळांतल्यान आयज मेरेन अपवित्र तशेंच बहिश्कृत मानलां, तें अपवित्र नासून तेंच खरें पवित्र आसा आनी हे सृश्टीच्या सृजनाचो आदारस्तंभ आसा हें सिध्द करपाचो वेळ आयला. हें रगत सगळ्यांच्या जल्माचें जल्मस्थान आसून ताचो योग्य तोच सन्मान करप होच मनीसकायेचो धर्म आसा हें विसरपाक जायना. मासीक पाळयेचो अपमान करप म्हणल्यार स्वताच्या जल्माचेरच प्रस्नचिन्न उबें करप. तेन्ना होच तो वेळ, आपले आनी दुसर्‍यांचे विचार बदलपाची आनी सगल्यां मदीं जागृताय करपाची.